Part One "Summer Changes"- Chapter One

Muzyka

     Stukot moich sandałów o nie równą powierzchnię chodnika wypełniał ciszę panującą w okolicy. Przepełnione letnim słońcem skrzyżowanie ulicy Brzozowej i Wojska Polskiego zazwyczaj tętniło o tej porze roku życiem, zapewne dlatego, że z tego miejsca szybko można dojść na plażę, czy przystanek autobusowy, na który akurat zmierzałam.

     Ledwo podeszwa mojego buta musnęła wyblakły asfalt, poczułam silne szturchnięcie w ramię. Stara już, jeansowa torba przyczyniła się do tego, że straciłam równowagę, w efekcie czego mój tyłek miał bliskie spotkanie z ziemią. Podniosłam głowę i szybkim ruchem ręki poprawiłam kosmyki spadające mi na czoło.

     Koło mnie klęknął blond włosy chłopak o oczach koloru oceanu.

-Przepraszam... Nie chciałem... Nie zauważyłem cię...-zaczął się jąkać zakłopotany, a jego policzki nie postrzeżenie przybrały barwę dojrzałego pomidora.

     Zirytowana tłumaczeniem niebieskookiego wstałam, ignorując jego dłoń wyciągniętą w moim kierunku i zaczęłam otrzepywać kolana brudne od pyłu.

-Na prawdę przepraszam-powiedział, a ja zaczęłam odchodzić . Nie oglądając się do tyłu krzyknęłam jeszcze nie co zirytowanym głosem:

-A mnie to naprawdę nie obchodzi.

Mało orginalna historia.

Chłopak wpada na dziewczynę,

a potem wielka miłość i żyli długo i szczęśliwie

jednorożce hasały po tęczach, a naćpane wiewiórki przygrywały na szarfie.

Ale w moim świecie nie ma miejsca na miłość.

Nikt mi nigdy jej nie okazał, to czemu ja mam być lepsza?

Czemu to zawsze ja muszę być tą mądrzejszą?

     Doszłam na przystanek. Na moje nieszczęście autobus już na nim stał. Podbiegłam do niego szybko, w nadziei, że jeszcze zdążę wsiąść. Myliłam się. Kierowca z piskiem opon ruszył pojazdem, zostawiając mnie samą w osłupieniu.

-Fack- przeklęłam pod nosem i westchnęłam głośno. Zerknęłam tylko na częściowo zamazany przez rozbrykaną młodzież rozkład jazdy i doszłam do wniosku, że następny autobus mam dopiero za godzinę.

Nie miałam najmniejszej ochoty wracać jeszcze do ośrodka*, to też dla zabicia czasu udałam się na plażę.

&&&

     Usiadłam na rozgrzanym piasku. Szum fal był jedyną muzyką jaką tolerowałam. Może wydaje się dziwnym, że nie lubię sztuki, ale dla mnie była to prosta rzecz-zbyt skomplikowane wytwory wyobraźni ludzkiej przeniesione zależnie od rodzaju owej sztuki na płótno, czy papie lub w nuty, potocznie uważane za piękne dla mnie były po prostu zbyt zagmatwane i niezrozumiałe.

     Morze przygrywało mi piękną melodię, a ja z zaciekawieniem wpatrywałam się w fale rozbijające się z hukiem o brzeg, kończące swą wędrówkę ustępując innym, rosnącym coraz wyżej przy dogodnym wietrze. Fale są jak życie. W sprzyjających warunkach silne i niezwyciężone, ale gdy tylko coś pójdzie nie tak, wiatr ustanie, robią się kruche i uległe. Bezsilnie snują się po tafli morza i czekają, aż ich podróż dobiegnie końca. Tak właśnie się czułam-jak nikomu nie potrzebna i przez nikogo nie chciana mała falka w bezkresnym oceanie codzienności.

      Przymknęłam powieki, by móc w ciszy rozkoszować się spokojem. Jednak, przy moim szczęściu nie było to nic dziwnego, ten błogi stan nie trwał zbyt długo. Już po chwili poczułam silne kopnięcie w bok. Złapałam się za bolące miejsce i z sykiem wypuściłam z płuc powietrze. Odwróciłam głowę w bok, a moim oczom ukazał się ciemny blondyn ścięty na krótko. W ręku trzymał pusty, papierowy kubek, którego zawartość znajdowała się już na piasku. Podniósł się leniwie i spojrzał na mnie swoimi ciepłymi, koloru zeschłych, jesiennych liści oczami, tak różnymi od moich zimnych zielonych.Uśmiechnął się przepraszająco i powiedział ze skruchą w głosie:

-I'm sorry. I don't notice you*.

Prychnęłam i odwróciłam twarz w kierunku morza.

Dlaczego wszyscy mnie dziś przepraszają?

Nagle zaczęli się mną przejmować?

Mam głęboko gdzieś ich marne 'przepraszam'.

W życiu nie wystarczy zwykłe słowo,

by na niebie pojawiła się tęcza.

-I'm so sorry-dotknął mojego nadgarstka.

-Li! Where is my coffie?***-do moich uszu dobiegł lekko stłumiony przez szum fal kobiecy głos. Blondyn momentalnie odwrócił głowę w stronę, z której dobiegało wołanie, a ja korzystając z jego chwili nie uwagi wyrwałam się mu i szybko odeszłam w kierunku przystanku.

-Please, waite a minute!****-krzyknął jeszcze chłopak, zanim całkowicie zniknęłam mu z oczu.

-I don't understand!*****-odpowiedział już tylko na odczepkę.

I poszłam. Poszłam gdzie mnie nogi poniosły, a serce wzywało.

*Nie miałam najmniejszej ochoty wracać jeszcze do ośrodka-dlaczego do ośrodka dowiecie się niedługo ;D Chyba, że ktoś już się domyslił :)

**I dont't notice you.-prawdopodobnie, no nie jestem jakaś wyborna (XD) w Angielskim, znaczy Nie zauważyłem cię ale jak mówiłam pewna nie jestem, chodź powiedzmy, że właśnie to znaczy, bo o to mi chodziło ;)
***Where is my coffe?-Gdzie jest moja kawa?
****Please, waite a minute-Proszę zaczekaj chwilę
*****I don't understand-Nie rozumiem

1 Grudnia!

Czy wy też czekaliście na tą datę tak niecierpliwie jak ja?

Znaczy, nie mogłam się jej doczekać, aż do wczoraj, do kiedy postanowiłam zmienić narrację 3os. na 1os.

Mam nadzieję, że się opłacało, bo musiałam napisać cały rozdział 1 jeszcze raz xD

A w narracji 3os. miałam całe 4 rozdziały i zaczęty piąty, więc czeka mnie jeszcze trochę pracy ;D

Do rzeczy: Podobał się rozdział? Wiem, emocje jak na grzybobraniu (Madzia teraz powiedziałaby, że na grzybach zawsze są emocje ;D), ale rozkręci się już w 4 rozdziale :) No... Jak na mnie to dosyć szybko xD Ten kto czytał FHTL (i nadal czyta ;D) wie, że u mnie akcja jest wolna, ale w tym opowiadaniu postanowiłam ją trochę przyśpieszyć i zwiększyć, żeby nie było tak nudno... Ale 1 rozdział zawsze jest takim wprowadzeniem, więc...

A tak z innej beczki: Przedwczoraj siedziałam i rozmyślałam nad rozdziałem 22 do FHTL i nagle zaczęłam myśleć, kto tak właściwie wymyślił budziki? Czy może w średniowieczu, jakiś gościu postanowił obudzić kumpla i dmuchnął w róg łowiecki mu nad uchem (czy jakie oni tam mieli instrumenty xD)?

Taaaa myśleć o wszystkim tylko nie o tym co się powinno robić xD Ale spokojnie-mam już opracowany następny rozdział i napisany w większej części, tylko czekam aż dobijecie do 20 komentarzy ;D

Tego bloga nie skończę szybko. Dlaczego? Bo mam już plan na Part Two i Three :D No, więc trochę się ze mną jeszcze pomęczycie ;D

Rozdział dedykuje Weronice Kowalskiej, za to, że czyta wszystkie moje debilne rozdziały i wspiera mnie :) Kiedy ty w końcu dodasz next u siebie? :3