Rozdział 1 - Idioci, wszędzie idioci

Szesnastolatka stanęła przed lustrem i zmierzyła się od gór do dołu krytycznym spojrzeniem. To z całą pewnością nie był jej styl. Obcisła, czarna spódniczka opinała się na jej zgrabnych udach, a biała koszulę eksponowały czarne perły. Dziewczyna skrzywiła się lekko na ich widok, jednak nic nie powiedziała. Nie chciała zranić cioci Margolci, która podarowała jej je z myślą właśnie o tym dniu.

Długie, gęste rzęsy nie potrzebnie maźnięte warstwą tuszu i kształtne, czerwone usta wzbogacone szminką, nie podobały się Małgorzacie, jednak nie zwróciła dziewczynie uwagi, chcąc dać jej jak najwięcej swobody. Szczerze polubiła tą trochę markotną, aczkolwiek żywą nastolatkę, o której słyszała same najgorsze rzeczy. Podczas gdy ona stroiła się przed dużym lustrem, rodem ze średniowiecza, Małgorzata, nazywana pieszczotliwie przez Vivien Margolcią, szykowała jej śniadanie.

Trzeba przyznać, staruszka nie była utalentowaną kucharką, jednak nigdy zbytnio się tym nie przejmowała. W końcu nie musiała przygotowywać jakichś wykwintnych posiłków, niczym dla angielskiej królowej; dorastającej nastolatce wystarczyła zwykła jajecznica,z kromką suchego chleba.

*

Pierwszy września. Data, której dziewczyna nienawidziła prawie tak bardzo, jak czółenek na koturnie, w których była zmuszona udać się, na jakże uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego. Stojąc na przystanku autobusowym okryła się szczelniej szarym sweterkiem, bo po mimo słonecznej pogody, jesień zbliżała się wielkimi krokami, dając wrażliwej na zimno dziewczynie się we znaki.

Stanąwszy przed czarnym ogrodzeniem, blondynka podrapała się w głowę i, kolejny raz, zapytała samą siebie:

-Co ja tu w ogóle robię?

Przekroczywszy mur oddzielający ją od swojej nowej przyszłości, musiała przyznać, że zewnętrzny wygląd liceum bardzo przypadł jej do gustu.

Czerwona cegła, z której był zbudowany budynek, sprawiała wrażenie tajemniczości. W dodatku bujna roślinność niedbale posadzona na dziedzińcu szkoły, dodawała mu uroku. Zmierzywszy cały wystrój wzdłuż i w szerz, stwierdziła, że nie warto tracić czasu na stanie i gapienie się jak ten kołek w przestrzeń, i czas zakasać rękawy, stawić czoła uczniowskiej zmorze.

Jakież było zdziwienie Vivien, kiedy zamiast swobodnie przekroczyć próg szkoły, musiała zaczekać, aż łaskawa szatniarka wciśnie ten cholerny guzik, wpuszczając ją tym samym do środka. Zniecierpliwiona dziewczyna dumnie przekroczyła próg placówki, obrzucając starszą kobietę wściekłym spojrzeniem.

I po cholerę było im się tak zabezpieczać? - pomyślała wściekle – Jakiś skarb tu chowają, czy co? Że potrzeba przepustki, by tu wejść?

*

-Siadać do ławek – fuknęła na wstępie niska brunetka. Agnieszka Konopka, z pozoru miła i wyrozumiała nauczycielka po trzydziestce. Ale to tylko pozory. W rzeczywistości była surowa i wymagająca. Kolejny dowód na to, że nie można oceniać książki po okładce.

Młodzierz, speszona stanowczością ich nowej wychowawczyni, posłusznie zajęła miejsca. Nawet zaborcza blondynka z pokorą, aczkolwiek nie ukrywając swojej nie chęci do, zarówno tego miejsca, jak i otaczających ją ludzi, usiadła w ostatniej ławce pod ścianą, dziękując niebiosom, że owa ławka była pojedyncza i nie musiałąajej z nikim dzielić.

*

Kolejne minuty dłużyły się niemiłosiernie, po mimo całkowitego braku skupienia ze strony Viven. Bo po co ma słuchać pieprzenia jakiejś baby, skoro i tak wszystko już wie z poprzednich lat? Dziewczyna ocknęła się dopiero, kiedy kobieta podawała im plan lekcji na kolejne dni. Na zmiętej karteczce wyciągniętej z jednaj z kieszeni w swoim swetrze, naskrobała niedbałym pismem dni tygodnia i lekcje. Ku jej rozczarowaniu jutro zmuszona była wstać na ósmą.

Po skończeniu przez panią Konopkę tych, jakże fascynujących, wykładów na temat etyki i ogólnych zasad panujących w szkole, nie wiadomo skąd, na dziedzińcu liceum wyrósł tłum młodych ludzi, z ogromnymi uśmiechami na twarzach, za pewne za sprawą przyzwolenia na opuszczenie terenu szkoły. Młodzież uczyniła w tempie natychmiastowym, rzecz jasna.

Blondynka opierała się plecami o zewnętrzną ścianę liceum i ze znudzeniem patrzyła na te wszystkie "dzieciaki" cieszące się jak głupie, jakby zapomniały, że jutro też trzeba udać się do szkoły. Skrzyżowała ręce na wysokości piersi i z markotnym wyrazem twarzy czekała, aż całe te zgrupowanie się trochę przerzedzi.

Nagle poczuła szturchnięcie w ramię. Nie było ono mocne, a tym bardziej nie zabolało to Vivien, lecz wystarczające, by dziewczyna zwróciła uwagę na chłopaka, który właśnie opuścił budynek, który służył jej jako podpora. Była prawie pena, że zrobił to z premedytacją. I nawet nie zrobił nic, by temu zaprzeczyć, czy chociaż bąknąć zwykłe przepraszam.

Obrócił się jedynie na pięcie i, z łobuzerskim uśmiechem, wpatrywał się bezczelnie w Vivien.

Ja się chyba zaraz powieszę – jęknęła w myślach blondynka, na widok czekoladowych loczków i zielonych oczu.

*

-Cholera jasna!- wydarła się na całe gardło, zbulwersowana nastolatka. - Pieprzona szkoła – burknęła nieco ciszej, rzucając podręcznik i zeszyt od matematyki w najmroczniejszy zakątek niewielkiego, beżowego pokoiku, oświetlanego jedynie żółtym światłem biurkowej lampki.

Kolejna rzecz, której Vivien nienawidziła z całego serca – zadania domowe.

-Kto w ogóle wymyślił tą szkołę – blondynka zaczęła pasjonujący wykład na temat tego, jaki to ten świat jest okrutny, żeby zmuszać młodzież do uczęszczania do szkoły. - Przecież o wiele ciekawiej byłoby gdyby...

-O co się tak pieklisz? - w progu stanęła śnieżno-włosa staruszka, patrząc z rozbawieniem, na rozzłoszczoną dziewczynę.

-Już na nic ciociu – mruknęła w odpowiedzi, sama nie będąc do końca pewną, czy Małgorzata ją usłyszała.

Vivien niedbale postawiła swój plecak na obrotowym krześle, po czym poczęła faszerować go najrozmaitszej maści podręcznikami. Nie obyło się oczywiście, bez kilku przekleństw i wyzwisk w stronę autorów owych książek, nauczycieli i, jak już pewnie każdy się domyślił, samej szkoły.

-Nosz ja piernicze! - wrzasnęła wznosząc bez silnie ręce w górze, okazjonalnie przeklinając też niebiosa. - Gdzie się podziała ta cholerna przepustka?!

-Spokojnie – Małgosia położyła dziewczynie dłoń na ramieniu.

Vivien z całą pewnością nie była osobą spokojną. A już na pewno nie cierpliwą. Właściwie, to poziom jej opanowania był poniżej przeciętnej. Dużo niżej.

-Na pewno się znajdzie – zapewniła starsza kobieta.

-Ta.. Za jakieś dziesięć do piętnastu lat.

*

-No rzesz chyba się kurwa zaraz powieszę! - mruknęła ze złością blondynka, stojąc jak ten kołek przed wejściem do Katolickiego Liceum Ogólnokształconcego w Gdyni. Przepustka? Nieznaleziona. Pomysł na wejście? Brak.

-Wchodź – mruknął chłopak przykładając swoją przepustkę do skanera i przepuszczając dziewczynę przed sobą. Nie wiadomo jak się tu znalazł. Nie wiadomo skąd wiedział że Vivien zgubiła swoją przepustkę.

-Tylko nie myśl, że ci podziękuję – odparła nie patrząc na bruneta z kręconymi włosami.

-Wcale tego od ciebie nie oczekuje – powiedział uśmiechając się cwaniacko. - Nic się nie zmieniłaś Vivien. No... Może jesteś tylko odrobinę brzydsza niż kiedyś – dodał na przekór.

-Dziękuję Haroldzie. Zawsze chciałam to usłyszeć – warknęła nieco zdenerwowana i, nie zawracając sobie głowy tym idiotom, ruszyła pod klasę, gdyż było już po dzwonku, ale tak szczerze to wcale nie spieszyło jej się na Polski.

Wiiii! Nie sądziłam, że tak szybko dodam pierwszy rozdział, ale weszłam sobie dzisiaj na tego bloga i patrze: WTF?! 5 komentarzy?!

No i wzięłam się do roboty, nie? xD No więc jest.

Szczerze mówiąc, sama nie wiem w którym momencie Harry zakradł się do mojego opowiadania, skoro w planach nie miałam uwzględnionej obecności 1D. Widocznie nie potrafię żyć bez mojego męża xD

tylko, że to teraz trochę nie logiczne, bo kurde akcja rozgrywa się w GDYNI. Jakby ktoś nie wiedział, to miasto znajduje się w POLSCE xD

Dobra tam. Coś się wymyśli :3